اشعار

لعـلی که بُـرد نام عـلی نیست قـیـمتـش           عزت گرفت هر که دمی کرد خدمتش
حاجی شود هر آنکه کند طوف هیئتش           گـفـتم عـلی به سجده فـتادم ز هـیـبتـش

دست خودم که نیست علی سجده آور است
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

آنکـس که پـا به پـلـه عـرش نـهـم زنـد           نـوری جلی که طعنه به انـوارُهُـم زند
پیش از همه همآنکه لبش را به خم زند           هرگـز نشد که کـوس اَنـا ربــکُـم زنـد
او مـسـتـحـق گـفـتـن الـلـه اکـبـر اسـت
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

الـلـه اکـبـر از نـجــف و از بــرات او           الـلـه اکـبـر از عــلـی و از صـفـات او
از بـس شـبــیـه ذات الـه اسـت ذات او           حـتی پـیـمـبـر است هر آئـیـنه مـات او
حُـبّ عـلی تـمـامـی دین پـیـمـبـر است
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

بی‌مثل و بی‌شـبیه به تأکـید مرتضاست           شیری که یک دقیقه نترسید مرتضاست
آئـیـنـه خـدای به هـر دیـد مـرتضاست           تـفـسـیـر آیه آیه تـوحـیـد مـرتـضـاست
کرار عـالـم است ولی نا مـکـرر است
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

سرّاً همانکه بوده مـع الانـبـیا علی‌ست           روز الست؛ عـلت قـالـوا بـلا عـلی‌ست
پنهـان‌ترین تجـلّی در هر کجا علی‌ست           نـور خـدا و افـضـل بر انـبـیا علی‌ست
او اسم اعظم است و زهر چیز برتر است
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

گـفـتـیـم لا الـهَ … مـسـلـمـان او شـدیم           رفـتـیـم تا نـجـف هـمـه با آبـرو شـدیـم
بی‌خود ز خویش محو تجلای هو شدیم           از نافه رد شدیم و همه مشک بو شدیم
دیـدیم عـالـم از نـفـس ما مـعـطر است
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

بعد از خدا و قبل همه آنکه بوده اوست           زیباترین غزل که خدایش سروده است
آنکه براش کعـبه بغل وانـمـوده اوست           قبل از نزول لب به تلاوت گشوده اوست
قَـدْ افْـلَـحَ مـقـدّم و اِقْــرَاءْ مـوخّـر است
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

حجّـت عـلی دلیل عـلی مقـتدا علی‌ست           میزان علی حساب علی هل اتی علی‌ست
آخر عـلی نهـایت عـلی ابـتدا عـلی‌ست           هادی علی هدایت علی رهنما علی‌ست
این آفتاب حسن عجب ذرّه پرور است
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

کوثر نزول کرد و از این آب صاف خورد           بعد از سه روز خاتمه بر اعتکاف خورد
بعد از سه روز کعبه دوباره شکاف خورد           گردید دور حیدر و مُهر طواف خورد
کعبه از این لحاظ طوافـش مقـدر است
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

کعبه عـلی حریم علی محترم علی‌ست           جنت علی‌ست جانب جنت درم علی‌ست
بیت خداست کعبه و صاحب حرم علی‌ست           غفار علی غفور علی ذوالکرم علی‌ست
آری عـلی شفـیع شفـیعـان محـشراست
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

رو در روی سپاه ستم؛ نجم ثاقب است           هـنگـام جـنگ‌ها اسـد الله غـالـب است
معبود خالق است و به مخلوق صاحب است           هم واجب الوجوب وَ هم سجده واجب است
حــد اقــلِّ خــوبـی او حـداکــثـر اسـت
مرآت ذات عز و جل شخص حیدراست

کعبه عـلی و قـبله منـظور فاطمه است           حاجب علی و جلوه مستور فاطمه است
ناشر علی و صاحب منشور فاطمه است           انسان علی و انسیة الحور فاطمه است
طاهر علی و فاطمه زهرای اطهراست
مرأت ذات عز و جل شخص حیدر است

وقـتـی که هـست نـادعـلـی نـاد فـاطمه           تـسبـیح حـیـدر است هـمین یـاد فـاطمه
عـبـد عــلـی اسـت بـنـده آزاد فـاطــمـه           جــانـم فـدای حـیــدر و اولاد فــاطـمـه
ساقی علی و حضرت صدیقه کوثر است
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

با این حـساب دور ولایت کـمین زدنـد           آنانکه داغ مـهـر به روی جـبـین زدند
دزدانه پـشت پا به بـهـشت بـرین زدند           زهرا زمین که خورد علی را زمین زدند
با دست خط میخ نوشته روی در است
مرآت ذات عز و جل شخص حیدر است

چه غـم دارم از لحـظه مردنم            به قبر و به زیر لحـد خـفـتـنم
بـه مـیـزان عـدل خـدا بـردنـم            در آتش بخـواهـد بـسوزد تـنم

که مولا علی دستگیر من است
میان دو عـالـم امـیر من است

امـامـم عـلـی اعـتـبـارم عـلـی            پـنـاهـم عـلی افـتـخـارم عـلـی
قـــرار دل بـی‌قــرارم عــلــی            همه لحظه ذکر و شعارم علی
علی فـاتح غـزوه خـیـبر است
نفسهای روز و شب کوثر است

عـلی مـرد مـیدان و مرد نبرد            علی پشت خود را به دشمن نکرد
علی درد را زار و بیچاره کرد            عـلی مـقـتدا، پیـشوا، راد مـرد
علی دست حق است در آستین
ولـیِّ فـقــیــه خــدا در زمـیـن

علی هست، دین نبی کامل است            عبادت بدون عـلی باطل است
کسی که علی داشته عاقل است            و هرکس ندارد علی جاهل است
تـپـش‌های قـلب نـبـی یا عـلـی
به معـراج می‌رفت تا با عـلی

علی عطر سجّاده‌اش یاس بود            به اذن خـدا اشجـع النّاس بـود
به زهرا و اسمش چه حسّاس بود            یکی از شجاعانش عباس بود
عـلـی هـمـسـر با وفـای بـتول
عـلـی اولـین جـانـشین رسول

عـلـی بـاغـبـان زمـیـن فــدک            عـلی سفـرۀ عـالـمی را نـمک
نگـاه عـلی چـرخـش نُه فـلک            و ذکر شب و روز جن و ملک
علی حاکم و عالم و عادل است
علی رافع و حل هر مشکل است

علی بـهـتـرین عبد پروردگار            عـلـی مـعـنی کامل ذوالـفـقـار
علی مُلک این سینه را شهریار            علی مرد شیر افکـن روزگار
عـلـی گـفـتن مـا عـبـادت بـوَد
قــبــول عـبـادت ولایـت بُــوَد

من از آنچه گفتم علی برتر است            نبی شهر علم و علی چون در است
علی همدم سوره کـوثـر است            علی موج طوفان و، جنگ آور است
خـدا بـا عـلـی و عـلـی با خـدا
شهـنـشـاه مُـلـک ولا مرتضی

ما گرد و خاک، سنگ عقیق یمن تویی            مـا لالِ لال، تا که امـیـر سـخـن تویی
جـنـگ اُحُد به دور نبی حلقه می‌زدی            وقت نبـرد، فـارغ از جان و تن تویی

اعـمـاق غـربت است دیـاری بدون تو            پیـش تـو آمـدیـم که تـنـهـا وطـن تویی
در کـار عـشق بُعـد مکـان بی‌اثـر بود            آنکس که بُرد، دل ز اویس قرن تویی
یوسـف ز قـعـر چاه علی را صدا زند            بر چـشـمِ انتـظـارِ دلـم پـیـرهـن تـویی
جان می‌دهـم به ثانـیه‌ای، اِی امیر من            مرگ است بی‌شما، به خدا جانِ من تویی
مِی را فقـط ز ساغـر دلداده می‌خورم
مستم فقـط ز جـام عـلی باده می‌خورم
شعـرم تـمام، وصـفِ تو اما بـیان نشد            دل، بند توست، بستۀ بر این و آن نشد
مــدح تـو را عــالـم و آدم ســروده‌انـد            حـتی چـنانکه از لب دشمن نهـان نشد
لـولا عـلـی، کُـل خـلائـق هـلاک بـود            کَس، مثـلتان، حامیِ کون و مکان نشد
اصلا نـمـاز ذکر تـولای مـرتـضاست            بـی‌نـامـتـان، حـتــی اذانــم، اذان نـشـد
عـالـم خراب گـشته ولی قلب نوکـرت            چون با تو بود، باغ بهارش خزان نشد
پیش کسی به غیر شما رو زدن خطاست            جز بـوتـراب، یـاور این نـاتـوان نـشد
از باب لطف، گوشۀ چشمی به ما کنند
«آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»

از آنجا که خدا گفته علی حبل المتین باشد            علی باید بدون شک امیرالمؤمنین باشد
در این عالم نیاورده کسی مانند حیدر را            که با یک دست بردارد در سنگین خیبر را

علی در قلب خود دارد سراسر نور یزدان را            علی باید به بار آرد درخت سبز ایمان را
به جز حیدر ندارد کس چنین خاصیت نایاب            ورودش در دل کعبه عروجش در دل محراب
عـلی در هر قـدم باشد به یاد خالـق دنیا            که در بین رکوع خود دهد انگشتر خود را
علی شیر خداوند و علی دریایی از نور است            علی آنکه صفات بد از این زیبا صفت دور است
خدا گفته علی باید امام انس و جان باشد            و باید نام دلچـسبش نگین هر اذان باشد
علی شأن نزولی از کلام پاک قرآن است            علی محبوب پیغمبر علی محبوب یزدان است
علی در جنگ با دشمن علی در بدر و در خیبر            علی در هر نفس بوده انیس و یار پیغمبر
تمام حرف پیغمبر به امر حق همین باشد            علی باید بدون شک امیرالمؤمنین باشد

حـریم خانۀ کعـبه اگر قـلب زمین باشد           یقـیناً قلب این خانه امیر المـؤمنین باشد

بها می‌گیرد این دنیا، رها می‌گردد از غم‌ها           اگر که چند روزی آسمان خاکی نشین باشد

عـلـیُّ حـبُّـه جُّـنَّـه قَـسـیمُ الـنّار و الجَنـَّه           امـامَ الانس و الجِـنّه امام المتـقـین باشد

جهانی بر سر خوانش عوالم تحت فرمانش           همان شاهی که هم شأن ملِک‌بانوی دین باشد

عـلی بن ابی طالب امـیر فـاتـح غـالـب           همان که قدرت دست خدا در آستین باشد

امیـد زندگی حـیدر، دلیـل بندگی حـیدر           خدایم آن خداوندی که حیدرآفرین باشد

شب معراج، ابالزّهرا علی را دید در هرجا           تعجّب نیست از حیدر مقامش اینچنین باشد

مسیر هر دل عاشق، میان خلق با خالق           رسیده تا که در این رابطه حبل المتین باشد

علی یعنی همانی که، دقیقاً در زمانی که           به راه افـتاد سیل فـتـنه سدّ آهـنین باشد

دوباره روز خواهد شد، علی پیروز خواهد شد           شب تاریک حتی در یسار و در یمین باشد

هجـوم لا فرارِ او، طلـوع ذوالفـقـار او           غروب ناکثین و مارقین و قاسطین باشد

فـراتر از زمینی‌ها، کـلـینی‌ها امـینی‌ها           هر آنچه گفته شد در مدح مولا بیش از این باشد

رجز با ذکر یا حیدر مدد شیر خدا حیدر           هـمیشه بر لب یکـتا یل اُمّ البـنـین باشد

اگر باده به کف دارم به سر شوق نجف دارم           که صحن روشنش همسایه با عرش برین باشد

من آن مجنون بی‌لیلی، دل بی‌تاب من خیلی           هواخواه نجف تا کربلای اربعـین باشد

امیـر بی‌گـزند آمد زبان شعـر بنـد آمـد           پس از این زحمت شعرم به دوش نقطه چین باشد

مردی که بود ارض و سما زیر پرچمش            از کـودکی مـلائـکـه بـودنـد هـمـدمـش
هر شب می‌آمـدند به پـابـوس مـقـدمش            تنها همیشه چاه خبر داشت از غـمش!

اسرار سر به مُهر علی راز خلقت است
مردی که بی‌مبالغه اعجاز خلقت است

انسان درون نقـطۀ پـرگار او گـم است            هم اخم روی صورت او، هم تبسم است
کـوه طـلا به دیـدۀ او کـاه گـنـدم اسـت            ای روزگار! درد علی درد مردم است
هر سائلی که دست طلب پیش او گرفت
دیگر به زنـدگـانی شاهـانه خـو گرفت

خورشید در حریم عـلی معـتکـف شده            مجـمـوعـۀ فـضـائـل او مـخـتـلـف شده
حتی عدو به بـرتـری‌اش معـترف شده            وقتی که کعبه سوی نجف منعطف شده

یعـنی که محـو او شـده پـروردگـار هم
هـفـت آسـمـان و نه فـلـک پـایـدار هـم

آن شب که کار داشته با مصطفی، خدا            آن شـب که رفـته بود به دیـدار با خـدا

آن شب که فـاصله دو کمان بود تا خدا            پـرسید: این صدای عـلی بود یا خـدا؟!
یعنی که نیست لحظه‌ای از حق جدا علی
آنگـاه وقت بدرقـه گـفـتـند: «یا عـلی»

وابـسته است هـستی عـالم به هست او            زهراست مست او، حسنین اند مست او
امکان پذیر نیست به میدان شکست او            دشمن مگـر هلاک نگـردد به دست او
بـاید که جـامـه از تن خـود در بیـاورد
شـایـد که رحـم بـر دل حـیـدر بـیـاورد

در دولت عـلی چه برادر، چه دیگری            سـهـمـی نـبـرده‌انـد مـگـر بـا بـرابـری
هرگز عرب نداشت به هر قوم برتری            چون او ندیده است کسی عدل گستری
خدمتگزار و قاضی و شیخ و وزیرشان
هر یک بـرابـرنـد به چـشـم امـیـرشان

رسمش بگو چه شد؟! که لقب مانده از علی            یک اسم در جهان عرب مانده از علی
بر گـردن زمـانه طلب مـانـده از عـلی            دردا، بشر چـقدر عـقب مانده از عـلی
مـولای دستـگـیر! به فـریـادمـان برس
یـا ایـهـا الامـیـر! به فـریـادمـان بـرس

هُـرم نجف حـرارتـمان را زیاد کرد            گرمایِ عشق، طاقتمان را زیاد کرد

مانند بـوذر از کـرمش زر گـرفته‌ایم            مِهر علی‌ست ثروتـمان را زیاد کرد

عـنوان مـاست عـبد کـرمخانه نجـف            عبدش شدیم، شُهـرتمان را زیاد کرد

از وادی السلام عـلی تا که رَد شدیم            شوقِ به مرگ جرأتمان را زیاد کرد

با یا علی زمین و زمان را بِهَم زدیم            تـأثـیـر ذکـر قـدرتـمان را زیـاد کرد

گـفـتیم شـیعـه‌ایم، طـرفـدار حـیـدریم            این گفته خوب عزّتمان را زیاد کرد

بودیم مستِ بوسه به درب حرم ولی            ایـوان طـلاش لـذّتـمـان را زیاد کرد

ما را سحر به صحن رساند و غروب بُرد            سـهـمــیـۀ زیـارتـمـان را زیـاد کـرد

مـا کـاه خـواسـتـیـم ولی کـوه داد، آه            اینگـونه او جـسارتـمان را زیاد کرد

بی‌قـیـمت آمـدیم به بـازار مـرتـضی            دستش رسید، قـیـمتمان را زیاد کرد

گر روسیاه گر که بَد، اما به این خوشیم            مـولای ما شـفـاعـتـمان را زیاد کرد

یا مظهرالعجائب و یا مـرتضی علی            ذکـر عـلی عـبـادتـمـان را زیـاد کرد

آری همین مسیر نجف تا به کربلاست            هر سـاله باز هـمـتـمان را زیاد کرد

در کـربـلا تـمـام عـلـی‌ها فـدا شـدنـد            این داغ ها مصیـبتـمان را زیاد کرد

مانند باران بود و بر دل‌ها ترنّم داشت           مانند چشمه لطف سرشارش تداوم داشت

در سفـره‌اش نان جـوین خشک بود اما           در کیسۀ خـیرات نان گرم گـندم داشت

از برکت دستان او شهری نمک می‌خورد           شهری که در آزردن قلبش تفاهم داشت

هم دوست هم دشمن نمک بر زخم او پاشید           او باز هم شوق هدایت، درد مردم داشت

یا نیمه‌شب همسایه‌هایش را دعا می‌کرد           یا از غمی دیرینه با چاهی تکلم داشت

مـرداب‌ها هر چند قـدرش را نفهـمـیدند           او باز باران ماند و بر دل‌ها ترنّم داشت

زندگی با عاشـقی باشد صفـایش بیشتر            هر که عاشق شد خدا دارد هوایش بیشتر
دل که بی‌دلـدار شد دیگـر نـدارد آبـرو            شهرِ بی‌عاشق شود درد و بلایش بیشتر

عشق اصلا رزق را چندین برابر می‌کند            سائل عـاشق شود نان و نـوایش بیشتر
کعبۀ سیار یعنی قـلبِ هر کس که بُـوَد            آتش عـشق عـلـی و بـچـه‌هایش بیـشتر
بارها اثبات گشته دردهایش کمتر است            هر که شد یا مرتضی یا مرتضایش بیشتر

بـهـترین‌های جـهان، دلداده گان حـیدرند
آسـمـانـی‌هـا گـدای دودمــان حــیـدرنـد

این قبیله هر چه باشی سر به راهت می‌کنند            غم نخور از روسیاهی که نگاهت می‌کنند
هم در اینجا هم قیامت دستگیرت می‌شوند            کن غـلامی عـلی را پادشاهت می‌کـنند
پای این پرچم بمان اینها ثواب خویش را            روز محشر جانشین هر گناهت می‌کنند
هر چه می‌خواهی طلب کن از شهنشاه نجف            رو نزن بر غیر حیدر روسیاهت می‌کنند
مثل کعبه سینه چاک مرتضی باشی اگر            تا قیامت بر دو عالم قبله گاهت می‌کنند

این در و آن در نزن اصلا ندارد این زمین
تکیه گاهی مطمئن تر از امیرالمؤمنین

ذکر هر اعجاز علی و ذکر طوفان‌ها علی            نقـش سـربند تـمام مـرد مـیـدان‌ها علی
این که پیغمبر به سجده گفت علی، یعنی فقط            مهر تائید است بر سبحانَ سبحان‌ها علی
بر هـمه ادیـان بـنازد تا قـیامت دین ما            هست وقتی اولین مرد مسلـمان‌ها علی
مدعی‌های خلافـت قـرن‌ها قبل از شما            شد امیـرالمـؤمنـینِ کل دوران‌ها عـلـی
بس بُوَد در مدح و توصیفش همین یک افتخار            داشت مثل مصطفی گهواره جنبان‌ها علی

در صحابه کیست با احمد برادر جز علی
بود پرچم دست که، در روز خیبر جز علی

در غلامی‌ات خلاصه می‌شود آقا شدن            دشمنانت یک به یک محکوم بر رسوا شدن
تو همان هستی که ایمان بر وجودت داشتن            هست شرط لازم عیسی شدن، موسی شدن
عقل گم کرده به پیش معجزاتت دست و پا            وصف تو بالاتر از در فهم انسان جا شدن
قـل هـوالله احـد با تو مـجـسّـم می‌شـود            جز تو باشد کار که این قدر بی‌همتا شدن
آمدی اصلا در این دنیا به عشق فاطمه            لایق جـز تو نـباشد هـمسر زهـرا شدن

چه مقامی چه مقامی، شد جهان حیران تو
کیستی که فاطمه جان می‌کند قربان تو

مـور ناچـیزم پـناهـم ده سـلیـمان نجف            بی‌نظیرم کن علی جان مثل ایوان نجف
همدم ویران نشین‌ها، یک شبی بد بگذران            کـن مـرا آبــاد مـانـنـد بـیـابــان نـجـف
کاش بودم لایق آقا، می‌شدم همسایه‌ات            این جوان را پیر کرده درد هجران نجف
نیست این وادی اگر جنت، چرا فرموده‌اند            روح مومن بعد مردن هست مهمان نجف
شوق همسایگی‌ات هم صالح و هم هود را            مـثـل نـوح و آدم آورده بـیـابـان نجـف

مؤمنین را شیر میدان می‌کند این سرزمین
از نجـف آغـاز می‌گـردد قـیام اربعـین

ای عـلـی عـالـی اعـلا امـیر المـؤمنـین            حضرت حـلال مشکل‌ها امیرالمؤمنین
می‌شود ساعت به ساعت مشکل ما بیشتر            سیـدی انـظـر الـیـنـا یا امـیـرالمـؤمنین
ما گـرفـتاریم، ما درمـاندۀ درمـانـده‌ایم            ای پـنـاه بـی‌کـسی مـا امـیـر الـمـؤمنین
راه خانه هیچ، صاحب خانه را گم کرده‌ایم            الدخـیل، الغـوث ابـانـا یا امیرالمؤمنین
خسته هستیم از غروب جمعه‌های بی‌کسی            کن گـره از کار دنـیا وا امیرالـمؤمنین

چارۀ بیچارگی‌ها مهدی موعود توست
التـیـام درد دنیا مـهـدی موعـود توست

برای طوف نجف واژه‌ها قـطار شدند            به یمن مدح علی، جمله رستگار شدند

حـدیث مـنـزلـت بـوتـراب را گـفـتـنـد            به سوی خانه خـورشید رهسپار شدند

به صفحه صفحه نهج البلاغه بوسه زدند            شدند دُرّ نجـف، جـمله‌ای قصار شدند

زلال می‌گـذرد خـطـبۀ تـطـنـجـیـه‌اش            سـرودۀ لب مـیـثـم به روی دار شـدند

چه عـاشـقـانه میان حـریر سبـز غزل            برای هـدیه به حـوریـه‌اش نـثار شدند

رجز شدند و زره پوش یا علی گـفتند            بـرادر دم یـاهـوی ذوالـفــقــار شـدنـد

برای سـجـده به او قـبله بی‌قـرار شود
اگر که گوشه‌ای از فضلش آشکار شود

بهشت حجره‌ای از روضۀ منوّر اوست            سریر عرش خـدا بارگاه دیگر اوست

سلوک نوری خورشید در مدار علی‌است            غـبـار راهِ قـدم‌هـای ذره‌پـرور اوست

به وصلـه‌های عـبـایش دخـیل می‌بندد            فلک که خادم حلقه به گوش قنبر اوست

نسیم صبح نجف که جهان به او زنده است            شـمیـم روح فـزای تن مـعـطر اوست

همان کسی که پیمبر به آیه آیه خویش            به افـتخار بگـوید عـلی بـرادر اوست

کسی که صورت ملکـیۀ خداوند است            ملـیکـۀ هـمه کـائـنـات هـمـسر اوست

تـرّنـم لب سـاقی است دم به دم زهـرا            رواق قلب عـلی بارگـاه کـوثر اوست

علی همان که به اشراق عرش تابیده است
وجـود او سـنـد مـسـتـدلّ توحـید است

علی که آیۀ قهر است برق شمشیرش            علی که سورۀ حشر است صور تکبیرش

دل تمـامی ما قـلعـه‌ای که او بی‌جنگ            به غـمزۀ نگهی کرده است تسخیرش

علی که آیۀ نور است خط به خط وصفش            عـلی که نقـطه با بوده است تفـسیرش

علی که نسخۀ لاهوت نام دیگر اوست            منـزّه است از آن که کـنـیم تـعـبـیرش

هـمـان که آیـنـه‌ها می‌شوند دلـتـنگـش            میان قـاب دل فـاطمه است تصویرش

چه کـرده از دل فـولاد تـاک می‌روید            وجود آهن بی‌جان شده نـمک گـیرش

علی علی غـزل دانه‌های تسبیح است
زیارت نجـفـش حاجت مـفـاتـیح است

شـبـیـه ذات خــدا آفــریـده شـد ذاتـش            عـروج کـرده نـبـی تا کـند مـلاقـاتـش

میان خـلـق خـدا آن کـسی پـیـمـبر شد            که بـوده نـاد عـلـی نـغـمـۀ مـنـاجـاتش

کسی که هم سخـنش بود، شد کـلیم الله            کسی که بود نجف سرزمین میـقـاتش

خراب کوثر او سلـسـبـیل و تسنـیـم‌اند            فـرشـته‌ها همه مخـمور در خـراباتش

تـبـسـمـش غـزل آفـریـنـش نـور است            علی‌ست نور خدا، فاطمه است مشکاتش

نزول وحی خدا رشحه‌ای ز نور علی‌ست            که مـدح کـرده عـلـی را تـمـام آیـاتش

شده است مرکب طفلی یتـیم در بازی            کسی که می‌گذرد فوق عرش اوقاتش

شـنـاسـنـامـۀ او روح قل هـو الله است
به غیر راه علی هر چه هست بیراهه است

می طهور ضریحش شده به جان جاری            عـلـی عـلـی شده در بـاده اذان جاری

دلـیـل مـسـتی ما از حلالـزادگی است            علی علی شده در شیر مادران جاری

نـجـات بـخـش تــمـامی انـبـیـا او بـود            شبیه کشتی نوح است در زمان جاری

هــمـیـشـه نــغــمــه یـا لا الـه الا هــو            کـنار نـام عـلی بوده بر زبـان جـاری

خروش کرده دم لافـتای روح الامیـن            شده است در نفس هفت آسمان جاری

همیشه عطر علی جاری است در تاریخ            زلال فضل علی هست همچنان جاری

حدیث غـربت او را یتـیـم‌ها خـوانـدند            شده است در غزل مادری جوان جاری

طناب در وسط کوچه شرمسارش کرد
شکست قامت حوریه، داغدارش کرد

عـلـمـا مـوقـع تـدریـس عـلـی می‌گویند           زحل و زهره و بِرجیس علی می‌گویند

صالح و یوشع و جرجیس علی می‌گویند           تا نخ و سـوزن ادریس عـلی می‌گـویند

دائم از هر طرف عرش خبر می‌شنوم

«ها عـلیٌ بـشرٌ کـیف بشر» می‌شـنوم

یوسف از دست زلیخا به علی بُرد پناه           نـوح با دیـدن دریـا به عـلـی بُـرد پـناه

هر نفس حضرت عیسی به علی بُرد پناه           دل در سوخت و زهرا به علی بُرد پناه

هیچ کس در طلب میکده سردرگم نیست

به خدا میکده‌ای غیر علی در خم نیست

«عین»تو هست به معنای عُلو درجات           «لام» تو هست همان لام سلام و صلوات

«یاء» تو یاء حسین است که بین دو صلات           می‌کـشاند دل غـمگین مرا سمت فرات

سند غـربت تو خـون حسین است علی

راز حـقـانـیـتت در ثـقـلـین است عـلـی

زخم شمشیر غمت بر سر عالم خورده           وای بر آنکه دلش را به عـلی نـسپرده

متواری شده از وحشت و در دم مرده           هر که از تیغ دو دم جان به سلامت برده

هر که از شیـوۀ جـنگاوری‌ات شد آگاه

گـفـت:«لا حــول ولا قــوة الا بــا لله»

در کویری که به دریای کرم نزدیک است           عاشقت هستم وقلبم به حرم نزدیک است

نجف اینجاست! فقط چند قدم نزدیک است           کفر وایمان من امروز به هم نزدیک است

در مـقـامـت دهـنـم بـسـته بـمـاند بهـتر

عـشـق آهـسـته و پـیـوسـته بمـاند بهتر

نخل‌ها اشک تو را زیر نظـر داشته‌اند           رودها از جـریـان تـو خـبـر داشـتـه‌اند

بـادها پـرده ز اسـرار تـو بـرداشـتـه‌اند           خـاک‌ها چـشم به دسـتان پـدر داشته‌اند

ابـرها با کـرمت مـایۀ رحـمت شـده‌اند

فقـرا در حرمت صاحب مُکنت شده‌اند

شمّه‌ای هست ز اوصاف تو حیدر بودن           لا فـتـایی شـدن و سـاقـی کـوثـر بـودن

فـاتـح یـک تـنـۀ قــلـعـۀ خـیــبـر بـودن           بـا پـیـمــبـر هـمـۀ عـمـر بـرادر بـودن

نفـسـت عـطر نـفـس‌هـای مـحـمـد دارد

بـردن نــام تـو شـیـریـنـی بـی‌حـد دارد

گــذر مــاه بـه تــاریـکـی چــاه افـتــاده           باز از اشک غمت چشمه به راه افتاده

مـنکـر تو که به این روز سـیـاه افـتاده           در نـمـاز شب خـود هم به گـناه افـتاده

زندگی بی‌عـلی اصلا چه صفایی دارد

«مطرب عشق عجب ساز ونوایی دارد»

نیست بودیم ولی در حرمت هست شدیم           متـفـرق شده بـودیـم که یکـدست شـدیم

عاشق هر که به یاران تو پیوست شدیم           تا ز پیمانۀ «اکـملت لکـم» مست شدیم

عطر«اتممت علیکم» همه جا را پُر کرد

نان بد گـوی بد اندیش تو را آجـر کرد

اولین مرحلۀ عشق پـریشان شدن است           اجر همراهی تو بوذر و سلمان شدن است

صاحب دائمی ملک سلیمان شدن است           زاهد شهر که در فکر مسلمان شدن است

در شـب قـدر به آوای جـلـی می‌گـویـد

به عـلـیٍ بـه عـلـیٍ بـه عـلـی می‌گـویـد

خواب دیدم که کسی گفت چنین شعر بخوان           بادل سوخـته آرام وحزین شعر بخوان

به نمایندگی از اهل زمین شعر بخوان           بر هـمین پلۀ اول بنـشـین شعـر بخوان

چه قشنگ است شبی غرق تماشا بودن!

«شهریار» غـزل حضرت مولا بودن

می‌گذرد روز و شب، زندگی‌ام با علی           بـنـدۀ یـا هــو شـدم، بـنـدۀ مــولا عـلـی

عرش خدا كرده است، شهر نجف را علی           فاضل و افضل علی، عالی و اعلی علی

جان عـلی فـاطـمه، هـستی زهـرا علی‌

بـنـدۀ بـنـده نـواز، خــاكـی بـالا نـشـیـن           وصـلـۀ نـعـلـین او، نـقـطۀ ثـقـلِ زمـین

مـالک روز جـزا، حـاكـم فـی یـوم دین           موقع طوفان كه شد، گفت خـدا اینچنین

نوح! پـریشان نبـاش، زود بگو یا علی

ای دل اگرعـاشـقی، در پی دلـدار باش           پـشـت درِ خــانـۀ، حــیـدر کــرار بـاش

جـان بـده پـای عـلی، مـیـثم تـمـار باش           خسته نشو در بزن، عاشق این کار باش

دل بکـن و دل بـبـر، از هـمه الا عـلی

دست گدا خالی و، دست كریمان طلاست           بر سر خوان علی، روزی مهمان طلاست

در نجف مرتضی، قطرۀ باران طلاست           شكر خدا بر سرم، سایۀ ایوانْ طلاست

عـزّت امـروز عـلی، عزّت فردا عـلی

سـاقی كـوثـر عـلی، نَفْـسِ پیـمـبر علی           زینت مـنـبر عـلی، فـاتـح خـیـبـر عـلی

از همه بهتر علی، ظاهر و مظهر علی           یا علی حـیدر علی، یا عـلی حیدر علی

شیعۀ حـیـدر بگو، یكـصد و ده تا عـلی

چشم علی روشن است، تا قمرش فاطمه است           شكر خدا می‌كند، دور و برش فاطمه است

پشت نكرده به جنگ، پشت سرش فاطمه است           كِیْ به زمین می‌خورد، تا سپرش فاطمه است

فاطمه وقتی كه رفت، شد تك و تنها علی

توان بخشیده ذکرت هر مریض ناتوان را هم           زبان درد دل دادی زبان بی‌زبان را هم

گواهی داده رد الشمس تکوین است در مشتت           برای چهار رکعت می‌زنی برهم زمان را هم

برایت سوخـتم خاکـستر من آبرویم شد           به زیر دین خود آورده‌ام آتش فشان را هم

ضرر اینست که در پای عشقت بی‌ضرر باشم           سراسر سود خالص کرده‌ای حتی زیان را هم

برای ایـلـیا انجـیل افـتادست بر سجـده           چگونه بنده خود کرده‌ای نصرانیان را هم

من از سلمان سیصد ساله فهمیدم جوانی را           که پیر عشق می‌سازد ولایت هر جوان را هم

عجب خیریه‌ای داری به روی شانه‌ات مولا           شریک کار خیرت کرده‌ای خرما و نان را هم

مؤذّن بی‌علی تکبیر نه تکـفیر می‌گوید           همیشه نام تو توحید می‌بخشد اذان را هم

نجف آمد به میدان کعبه هم مایل بسویش شد           نشانی داده‌ای با قبه‌ات سنگ نشان را هم

تو دستت بر سر هرکس که آمد سقف امنی شد           به سلطانی رساندی قنبر بی‌خانمان راهم

صبوری پای صبرت زانوی شاگردی‌اش را زد           گلویت نرم کرده از خجالت استخوان را هم

همینکه رفت زهرا زود پیرت کرد هجرانش           به سوگ این خزان آورده‌ای عمری خزان را هم

عشق یعنی تا نَفَس باقی‌ست مثل شهریار            روز وشب نام علی را می‌برم با افتخار
گفته در وصفِ شکوهِ او خود پروردگار            لا فتی الا عـلی لا سـیف الا ذوالفـقـار

در تمام زندگی حِصن حصینم حیدر است
دلخوشم تنها امیرالمؤمنینم حیدر است

شاه هم بودی، گـدای حیدر کرار باش            عبد بی‌چون و چرای حیدر کرار باش
تـا ابـد زیـر لـوای حـیـدر کـرار بـاش            هر که هستی خاک پای حیدر کرار باش

جان سپردن در حرم رویای هر سینه زن است
سجده بر ایوان طلایش کار هر روزِ من است

عشق او عمری‌ست مرز بین حق و باطل است            در حقیقت دین ما با حُبّ حیدر کامل است
بی‌گمان جبریل هم وقت رکوعش سائل است            کعبه هم با آن شکوهش سوی حیدر مایل است

عاجزم از درک نامش فوق باورها علی‌ست
در صف محشر جلودار پیمبرها علی‌ست

برای دفعِ هر محنت، امامِ اولین کافی‌ست           مخواه از غیرِ او چیزی، امیرالمؤمنین کافی‌ست

نترس از جورِ این دنیا، نترس از حولِ آن دنیا           به حقانیتِ مولا، اگر داری یقین، کافی‌ست

بگو اصحابِ باطل را، بگو ابنای شیطان را:           فقط حیدر، اگر باشد، نبی را جانشین، کافی‌ست

ولای شاهِ مردان را، میانِ قلبِ خود بنشان!           برای دوری از آتش، همین باور، همین کافی‌ست

قناعت را بیا بنگر، شده حاکم، امامی که           میانِ سفره، ایشان را، کمی نانِ جوین کافی‌ست

خوشا بر خاکِ این دنیا، که خورشیدی چنین دارد           همین که شمسِ روی او، بتابد بر زمین کافی‌ست

نه تنها از ولای او صیانت می‌کند قرآن            که بدخواهان حیدر را ملامت می‌کند قرآن

از آن قاری قرآنی که گشته منکر حیدر            قیامت نزد پیغمبر شکایت می‌کند قرآن

اگر با دیده دل بنگری دارد به هر جزء‌اش            به آقای نجف عرض ارادت می‌کند قرآن

برای مدح او ربّ دو عالم شعر می‌گوید            رشادت‌های حیدر را روایت می‌کند قرآن

به هر آیه به هر سوره مسلمانان عالم را            به سمت خانه‌ مولا هدایت می‌کند قرآن

برای گفتن از او هر قلم لایق نشد حتی            ادب در مدح مولا را رعایت می‌کند قرآن

خود پروردگار الله اکبر گوید آنگه که            علی با صوت زیبایش تلاوت می‌کند قرآن

سلام حق بر آن کس که به راه حق هدایت شد            اگر در راه مولایی سلامت می‌کند قرآن

سری درآسمانِ هفت و پایی در زمین دارد           علی دست نوازش بر سر دنیا و دین دارد

هزار و چند سالِ نوح، یا ملک سلیمانی           امیرِدل نیازی نه به آن و نه به این دارد

به دستی می‌کُشد، دستی قتیلش زنده می‌گردد           مگر عیسی و عزرائیل زیر آستین دارد؟

عبادت را ز شمشیر علی باید بیاموزی           که از بس سر فرود آورده پیشانیش چین دارد

به جهل عبدود ایراد وارد نیست آن ملعون           نمی‌دانست شمشیر علی را در کمین دارد

چشیدم طعم حیدر را ز حُبِّ بر پسرهایش           درخت قل هوالله احد زیتون و تین دارد

دودو تا چـارتا کردم تـولا را و دانـستم           کسی که حُبّ مولا در نمازش هست دین دارد

قتیل شهر عشق از کوچۀ قبرش نمی‌ترسد           خیالش راحت است آنجا امیرالمؤمنین دارد

عـلی شبیه کسی نیست جز خـداوندش            همان خدا که نبوده‌ست و نیست مانندش

کسی که حبل خدا بوده، هست و خواهد بود            کسی که هر چه شود با خداست پیوندش

کسی که قـبله‌نما رو به او توقـف کرد            کسی که «فزت ‌و ‌رب‌العلی‌ست» سوگندش

تمام هستی عالم به روی دوش علی‌ست            مـدار چـرخـش افـلاک نیـز سربـندش

مـیان معـرکه هرگـز ندیـد چـشم کسی            که ذوالفـقـار کـند تکـیه بر کـمربندش

خدا به دست علی نه، به «دست خود» روزی            دری که مـانـع اسـلام بـود را کـنـدش

»جمال وجه خدا واحد است» این یعنی:            علی‌ست اخم خدا و عـلی‌ست لبخندش

گـره کـور که در کار پـیـمـبـر افـتاد            باز هم قـرعه به نام یل صفـدر افتاد

وقتی از دور در قـلعه تجلّی می‌کرد            یاد آن دست یـدالـلـهـی حـیـدر افـتـاد

با خودش گفت که این کار فقط کار علی‌ست            ناگهان دلهره از سیـنۀ مضطـر افتاد

مثل خواری شد و در چشم فراری‌ها رفت            تا عـلـم دست عـلـمـدار پـیـمبر افـتاد

طرف قلعه که می‌رفت خدا پشتش بود            جـبـرئیل آمد و زیر قـدمـش پر افتاد

مرحب آمد که شود سدّ ره خیر ولی            «هٰا علیٌ بَـشرٌ کیفَ بَشر» شر افتاد

تیغ ابروی علی خم شد و مرحب جان داد            ده قدم مانده به شمشیر دو سر، سر افتاد

با خدا رفت و دم « نَصرُ مِنَ اللّٰه» گرفت            سورۀ فـتـح به جـان در خـیـبـر افتاد

موقع کندن در بود که « یازهرا» گفت            ناگهان ترس عجـیبی به دل در افتاد

صاحب روز جزا داشت قیامت می‌کرد            حَسَبُ الاَمرِ علی پرده ز محشر افتاد

چاره‌ای جز به درک رفتن و تسلیم نداشت            هرکه با خـشـم الـهـی عـلـی در افتاد

با جامِ نامِ خود دهانم را شراب‌آلودْ کن            در «عین و لام و یا» الفبای مرا محدود کن
یک‌دم اگر دَم مرتضی و بازدم حیدر نشد            با دستِ خود راهِ نفس‌های مرا مسدود کن

هر شب طوافت می‌کنم؛ پروانه‌وار اسپند‌وار            هر شب مرا دورِ سرِ شمعِ خیالت دود کن
از آسمان انداختم خود را به شوقِ دیدنت            این قطره را تا مرزِ دریایت سوار رود کن
درگیر کن بود و نبودم را به بودن پای تو            آنی اگر فعـلم نبـودن شد مرا نابـود کن

تو عرش اعلا من زمین، مدحت چه ساده گفته‌ام
مثل مـناره اشـهـدم را ایـسـتاده گـفـته‌ام

ای کاش، جبرائیل با صد مثنوی نازل شود            تا ذرّه ای از مدحِ مولایم علی کامل شود
هر شاعری که دفترش خالی‌ست، از نام علی            هذیان‌سرایی می‌کند؛ حتی اگر دِعبل شود
یک ذره بغضِ قنبرت هم در دلی باشد اگر            کافی‌ست، تا هر چه عبادت می‌کند باطل شود
بـاید بـیـامـوزد الـفـبـای گـدایـان تـو را            هر کس که می‌خواهد بیاید در حرم سائل شود
باید دهان را پاک، با خاکِ کفِ پایت کنم            آنقدر، اشکم را بنوشم تا گِلِ من دل شود

دورم؛ زمین تا آسمان از دستِ عالم‌گیرِ تو
باید دخـیلـم را ببـنـدم بر دَمِ شمـشیرِ تو

نامت گره می‌خورد، در جنگاوری با ذوالفقار            دم «یاعلی» می‌شد مسیحِ بازدم «یاذوالفقار«
هر تشنۀ دستِ نوازش آمد و سیراب شد            از دست‌های چاه‌آلودِ تو؛ حتی ذوالفقار
از بس نمی‌شد گفت از تو از دَم شمشیر تو            گـفـتیم، هـذا حـیدر کرار، هذا ذوالفـقار
گفتیم، بعد از « قل‌هوالله‌احد » این آیه را            قُلْ لَا فَـتَی اِلّا عَلِی لَا سَیفْ اِلّا ذُوالفَقار
نامِ مـرا بنـویـس، پـای دفـترِ قـربـانـیان            دستی بکش بر گردنم؛ بنویس، امضا ذوالفقار

ذبحِ منایت کن مرا؛ هر چند، قابل نیستم
وقتی که مالک می‌شود قربانِ تو؛ من کیستم؟!

من چیستم؟! خاری نشسته در گلستان نجف            یک سنگ‌ریزه زیر کوهی در بیابان نجف
من چیستم؟! شاید غباری روی بالِ بادها            ای کاش، بنشینم به کاشی‌های ایوان نجف
من چیستم؟! بذری که دور افتاده از دستِ کویر            با التـماس افتاده‌ روی پای باران نجف
من چیستم؟! کفری که پنهان بود، پشتِ دین خود            سلمان به من آموخت، تا باشم مسلمان نجف
من چیستم من کیستم؟! در حدّ گفتن نیستم            حـتی به لب‌های غـلامانِ غلامان نجف

جلد توأم؛ افتاده‌ام از بام، دستم را بگیر
بابای دنـیا؛ یا ابا لایـتام، دستم را بگیر !